κοκκαλα τσακιζει...

Ειναι παντα εκεινο το στομα

που ερχεται πριν η μετα....

ποτε στην ωρα που με βολευει

ειναι εκεινο το στομα που 

δεν βιαζεται και που δεν μου εχει

υποχρεωση...

ειναι ενα στομα θρασυ και με μνημη...

το θαυμαζω αυτο το στομα....

τα χειλη του λεπτα και κοκκινα 

σαν λαστιχενια τριανταφυλλα...

ενα τοσο δα στοματακι...

και κρεμονται ολοι απο το τι θα πει...

Πιο παλια το ακουγα να μου ψυθιριζει

στο αυτι μα σιγα σιγα 

σταματησε....

Επειτα αρχισε να μου φωναζει

μα πολυ σπανια...και χειμωνες συνηθως...

Το δικο μου στομα ειπε πολλα...

μιλουσε οταν δεν επρεπε,

μα κι οταν επρεπε ελεγε μαλακιες

Δεν ακουγε το στομα σου...

Τωρα δεν λεει τιποτα το στομα μου...

φοβαται.

Που και που ακουω το δικο σου 

στομα και παιρνω 

δυναμη...

Βρηκες παλι την καταλληλη στιγμη

να το ανοιξεις το ρημαδι...

εκει που παλι κανεις δεν το περιμενε..

γλυκα φιλω το στομα σου και καληνυχτα...